Cartagena

¡Hola!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen via de blog. Reden hiervoor is dat ik een tijdje in de gevangenis heb gezeten, tussen de Colombiaanse criminelen. Niemand weet hier iets van, maar ik vond het toch wel het vermelden waard. Bij dezen.
De laatste keer dat iets heb geschreven was in de Amazonen, en dat is al een hele tijd geleden. Sindsdien heb ik vanalles gedaan: Paragliden, zwemwedstrijden van Colombianen, stuiterballen weggeven aan Colombiaanse kinderen (ik probeer hier m´n kinderlokkerskills te verbeteren), en wat niet al.
De steden die ik na Leticia heb bezocht zijn Bogota, waar ik een paar leuke feestjes heb bezocht, en niet veel toeristische dingen gedaan heb.
Daarna ben ik naar Salento gegaan, waar ik Clare en Kate, mijn Engelse vriendinnen wederontmoet heb. We zijn naar een of ander park met hele hoge palmbomen geweest, wat opzich best spectaculair was. Minder fijn was dat ik het nodig vond om een paard te huren. Niets bijzonders, zou je zeggen. Echter, dit paard was niet erg betrouwbaar. Met name de losliggende kiezels waren niet aan mijn hengst toevertrouwd. Hiermee bedoel ik dat het paard niet stevig op zijn hoeven stond, waardoor het enkele keren op een haar na viel. De beslissing om tijdelijk te stoppen met paardrijden is voornamelijk door deze viervoeter genomen.
Na Salento ben ik mijn weg vervolgd naar Popayan, waar ik op een of andere manier een paar Colombiaanse jongens tegen het lijf liep. Een dag later ben ik met hun op stap gegaan, op zoek naar een leuk feestje. Helaas viel de auto uit, waardoor het feestje bestond uit naar een benzine station lopen, auto duwen, en rustig terugrijden. TOP!
Na Popayan ben ik naar Cali gegaan, waar ik mijn beste vriendin Vanessa heb ontmoet. Super leuk meisje, met inhoud, en altijd in voor een drankje, feestje of andere leuke dingen. Elke avond in Cali heb ik met haar een drankje gedronken, en in haar auto door de stad gereden.
Verkeer in Colombia is geweldig, en ik ben bang dat ik de nodige bekeuringen ga oplopen in Nederland, omdat ik redelijk gewend ben geraakt aan de Colombiaanse rijstijl. Colombiaanse rijstijl is om het snel te omschrijven als volgt: rechts inhalen, claxoneren bij het minste of geringste, 120 km/h door het centrum van de stad, door rood rijden terwijl je claxoneert en hopen dat er niets aankomt, en ga zo maar door. GEWELDIG!!
Na Cali heb ik het prachtige Capurgana en Sapzurro en Panama bezocht. Prachtig, maar saai. Mooie baaien, mooie zee, en dat was het dan wel. Meest spectaculaire van dat alles was de boot, die vol over de golven vloog. Met als leuk detail: toeristen krijgen de kutste plekken, voor in de boot, waar de meeste blauwe plekken worden opgelopen.
Na Capurgana heb ik een bus naar Santa Marta genomen, waar ik flink ziek was. Overgeven en je kut voelen in een bus is vreselijk. Om 6uur in de ochtend door een vriend van Vanessa opgehaald in Santa Marta, en vervolgens na een kleine stadstour naar het vliegveld gebracht.
Nu hoor ik menigeen denken: waarom vertrek je uit Santa Marta als je net bent aangekomen?
Well, in principe een goede vraag. Antwoord: omdat ik naar de verjaardag van Vanessa wilde.
Helaas was ik niet helemaal goed, dus heb ik zaterdagavond, de avond van haar feest, de hele avond ziek op bed gelegen. Gevolg hiervan was dat Vanessa iedereen afbelde, en haar verjaardag ging niet door. Want, zo zei ze: ´Jouw gezondheid is voor mij belangrijker dan mijn verjaardag´.
De dag daarna ging het in de ochtend een stuk beter. Maar in de avond begon het weer. Dus bracht Vanessa mij naar het ziekenhuis.
Uitslag: Tom heeft gastritis, wat inhoudt dat ik te veel fastfood heb gegeten, en dat ik mijn levensstijl volledig moet weizigen.
Na een nachtje in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, ging alles veel beter.
Tot dat.....
Vanessa en ik zijn overvallen.
Stel je de volgende situatie voor: Tom staat in de deuropening van een auto (met daarin al mijn documenten, telefoon, etc.), in een veilige (althans, zo lijkt het) wijk. Er komt een man naar mij toe, en die drukt een pistool in me buik, en zegt iets tegen me in het Spaans. Ik begrijp het niet dus ik bleef staan en vraag, een beetje in shock: What? What?. De man bleef praten in het Spaans en ik deed een stap opzij, waarna de man in de auto stapte. Toen stopte de man zijn pistool in de buik van Vanessa, waarna ook zei uitstapte.
De auto reed weg, en daar gingen alle spullen, inclusief een auto, huissleutels, autosleutels van een andere auto, alles...
Maargoed, gebeurd is gebeurd, enige gevolg is zo nu en dan een onzeker en onveilig, bangig gevoel.
Een dag later zijn we met z´n allen (familie en vrienden van Vanessa), met behulp van ICloud op zoek gegaan naar de Iphone van Vanessa, die zich in de auto bevond.
Helaas is de politie in Colombia niet erg betrouwbaar, waardoor het er op neer kwam dat er weinig gedaan kon worden.
Toch zijn de dieven van gevonden door de familie, en voor zover ik het begrepen heb, is het niet goed met ze afgelopen. Tja.... Het blijft Colombia...
Na Cali richting Bucaramanga, waar ik oud en nieuw heb gevierd, en nu via Santa Marta in Cartagena, waar ik naar Summerland ga, met dank aan Madalon van der Spreng! SUPER, thanks Maddy!!
Welll... Tot zover, en misschien schrijf ik nog wel een keer iets.
Houdoe!! XXX