Amazonas

26-10-'12

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. En dat terwijl er toch veel gebeurd is hier. Of misschien wel omdat er zoveel gebeurd is hier.
Op dit moment zit ik in de ochtendzon op het bovendek van de Voyager IV, de boot die mij van Manaus naar Tabatinga vervoert. Met mijn telefoon en headset is het prima uit te houden, met name in de ochtend en in de avond. En hoewel ik fijnere momenten in mijn leven heb gekend, is dit een goed reisje om terug te denken aan de afgelopen twee weken.
Zoals eerder geschreven ben ik na enkele dagen in Bogota naar Leticia gevlogen. In Leticia enkele dingen ondernomen. Voor zover dat mogelijk is, want er is niet zo gek veel te doen in het grensdorpje van Colombia met Brazilie. De meest in het oog springende gebeurtenis was het bezoek van drie verschillende landen binnen een kwartier tijd. Vanuit Colombia de boot gepakt naar Isla Santa Rosa, Peru. Daar een drankje gedronken, en de boot terug gepakt naar Leticia. Toen binnen een paar minuten naar Tabatinga, Brazilie gewandeld. Leuke ervaring, maar natuurlijk vooral leuk om dat te kunnen vertellen.
Hoewel het plan was om met de boot naar Manaus te gaan (4 dagen), heb ik op het laatste moment toch besloten om te kiezen voor het vliegtuig (3 uur). Alleen door de hoge prijs heb ik hier (heel) eventjes spijt van gehad. Maar achteraf ben ik enorm blij dat ik ben gaan vliegen.
Ik verwachtte niet veel van Manaus, en dat is misschien wel de reden dat ik het uiteindelijk helemaal geweldig vond.
Echter, de eerste dagen klopte mijn verwachting. Wat een saaie stad! Tot dat het vrijdagavond (19 oktober) was. Ik had om 19.00 uur afgesproken met Adriano, een jongen ontmoet via CouchSurfing. Adriano zou mij meenemen naar een of ander feest, Boi Manaus. Toen het 20.45 uur was, en Adriano mij nogsteeds niet was komen ophalen, gaf ik de moed op. Ik ging mijn tandenpoetsen en mijzelf klaarmaken om naar bed te gaan.
Toen ik van de badkamer naar de slaapkamer liep, kwam mijn Braziliaanse vriend dan toch nog opdagen. Met veel excuses, die oprecht op mij overkwamen (Adriano spreekt geen Engels, dus communiceren ging niet vlekkeloos. Hoewel dat na een paar alcoholische versnaperingen steeds beter gaat in het algemeen).
Enfin, in de auto gestapt, die bestuurd werd door een vriendin van Adriano en waar achterin een andere vriendin zat (deze meisjes spraken wel Engels). Tijdens het half uur durende ritje heb ik toch zeker 3 bijna dood ervaringen meegemaakt, waaruit weer duidelijk blijkt dat het verkeer in Zuid-Amerika een grote gekte is. Toen we na een half uur aankwamen bij een restaurant hebben we eerst een hapje gegeten, althans, ik had al gegeten, maar ik werd verplicht om met iedereen mee te eten om kennis te maken met het eten uit de Amazonen.
Na het eten dan eindelijk vertrokken naar Boi Manaus. Een feest dat heel anders was dan ik verwachtte. Ten eerste was het niet in een club, maar in een stadion. Ten tweede was het niet donker, maar stond de stadionverlichting vol aan. En ten derde dansde niemand zijn of haar eigen dansje, maar was er een of andere uniforme dans.
Daar stond ik dus, als Nederlander, die niet kan dansen, tussen de Brazilianen, met hun veel te soepele gewrichten, die een dansje deden waar ik geen idee van had, hoe of dat ging.
toen kwam er een meisje naar mij toelopen, zij herkende mij uit het hostel. Ze gaf mij een geel hesje, wat betekende dat ik een 'speciale' zone in mocht, waar mensen zonder hesje niet mochten komen. Toen werd mij het basispasje van de dans geleerd, waarna het feesten kon beginnen. Uiteraard niet voordat ik een Caipirinha had gehaald, om mijn dansen wat soepeler te laten lijken, al was dat alleen maar een fijner idee voor mijzelf.
Op de terugweg van de bar naar het dansgedeelte wees Adriano mij er op dat iedereen naar mij keek. Meisjes en jongens. De reden hiervoor was dat ik een 'gringo' ben, iemand die anders is, een buitenlander. Leuk om te weten, hoewel ik zelf niet heel erg doorhad dat ik bekeken werd, tot dat op een bepaald moment, dat waarschijnlijk niet bepaald was overigens, een man naar mij toe kwam. Hij vroeg of ik een paar vragen voor de televisie wilde beantwoorden. En ach, wie ben ik om dat te weigeren? De medewerkers van Amazon Sat zijn zodoende twee uur bezig geweest om de vragen 'Where are you from?', 'Why are you here?' en 'Do you enjoy the party?' in het Engels voor te bereiden, zodat zij een ware buitenlander in hun programma hadden.
Achteraf is voor mij gebleken dat Amazon Sat een erg populaire zender is in het Amazone-gebied, waardoor ik van Adriano de titel 'Gringo Famoso' kreeg. Na nog een of twee Caipirinhas (BRL $10, ongeveer 4-5 Euro) met een alcoholpercentage van 39, en na op de foto te zijn gegaan met twee meisjes die dat erg graag wilden, ging ik terug naar het hostel, hoewel ik me daar niet veel meer van herrinner.
De dagen daarna ben ik veel opgetrokken met Lee (Cherolee) en haar broer Winterca. Twee keer heb ik echt op de originele Amazone-manier bij hun genoten van een lunch, waarbij voor mij het meest opvallende onderdeel de garnalen waren. Deze zaten echter nog in hun schil, en werden dan ook ongepeld gegeten. Niet slecht om eerlijk te zijn.
Ook ben ik twee keer naar de bioscoop geweest. Eerst naar Paranormal Activity 4 (die alleen in Brazilie draait), en later naar Ted.
De opmerking 'Ben je in Brazilie, en dan ga je naar de bioscoop, dan kan je net zo goed thuisblijven' is begrijpelijk en ligt voor de hand, maar ik zal dit ontkrachten met behulp van drie argumenten.
Ten eerste is het bioscooppubliek in Brazilie een hele ervaring opzich. Enorm verschillend van het Nederlandse bioscooppubliek, als we het niet over de New Kids films hebben tenminste. Want dat ik wat gedurende elke voorstelling in Brazilie gebeurt. Schreeuwende mensen die gooien met eten. De normaalste zaak van de wereld, of van Brazilie eigenlijk. Vreselijk irritant, alleen leuk om een keer mee te maken.
Ten tweede ben ik niet iemand die van het toeristische gebeuren houdt. Ik zit liever tussen het lokale volk, en dat kan nergens beter dan in een bioscoop.
Tenslotte zou het onbeleefd zijn geweest om het verzoek van Lee in Winterca om naar de bioscoop te gaan af te slaan.
Oh, ik bedenk me ineens dat ik niet moet vergeten om te schrijven over het openbaar vervoer in Manaus, dus bij dezen. Het openbaar vervoer is geweldig. Echt helemaal top. Als je in Manaus woont, hoef je nooit meer een pretpark te bezoeken voor de attracties, pak gewoon de bus, en het is alsof je in een achtbaan zit. Echt super leuk om mee te maken.
Maargoed, woensdag (24 oktober) ben ik dus op de boot richting Tabatinga gestapt. Ik zou om 11.00 uur worden opgehaald bij het hostel, omdat de boot om 12.00 uur zou vertrekken. Toen er om 11.30 uur nog geen taxi was, begon ik mij zorgen te maken en ben ik met Adriano naar het kantoor gelopen waar ik de boot geboekt had. Er zou binnen vijf minuten iemand komen. Dit werden uiteindelijk vijftien minuten, zodat ik om 11.51 uur vertrok richting de haven, waar we om 11.59 arriveerden. Eenmaal daar duurde het echter nog een hele tijd voordat ik daadwerkelijk op de boot stond. Maar dat maakte niet uit, want die vertrok uiteindelijk toch maar twee uur later dan gepland.
En zodoende zit ik nu al twee dagen op een boot op de Amazonerivier.
Verwachte aankomstdatum: dinsdag 30 oktober.
Tot de volgende blog en feel free om te reageren, or om een WhatsApp te sturen (00573144220879) of om te mailen of whatever, zou ik leuk vinden.
Tchauu!! Xxx Tom


28-10-'12

Ik zit op dit moment weer op het bovendek van de boot richting Tabatinga. Hoewel deze bootreis waarschijnlijk enorm saai lijkt voor jullie, mijn trouwe volgers, valt dat heel erg mee. Dit heb ik mede te danken aan de twee andere 'gringo's' aan boord.
Clare en Kate zijn twee Londense meisjes met wie ik als enigen in het Engels kan praten. En hoewel dat niet noodzakelijk is, ben ik er toch erg blij mee.
De boot waar ik me op bevind is stukken beter dan ik verwacht had, de sanitaire voorzieningen daargelaten. De douchen en toiletten stinken, en zien er niet heel fris uit. Maar om eerlijk te zijn is er goed mee te leven. Bovendien is de straal van de douche wel erg goed.
Het water dat voor de douches en toiletten wordt gebruikt komt rechtstreeks uit de rivier, en is (dus) redelijk bruin. Heel schoon voel ik me daarom ook niet. Maar goed, nu het positieve.
De boot bestaat uit drie dekken. Het onderste dek staat vol met vracht. Drinken, eten, huishuidelijke artikelen, je kan het zo gek niet bedenken of het staat er. Al die vracht staat daar voor de mensen die langs de rivier wonen. In zekere zin is dit dus een SRV-boot met passagiers.
De vracht wordt op twee verschillende manieren aan de man gebracht.
De eerste, en de voor mij qua tijd meest voordelige manier, is dat de bewoners hun goederen komen halen. De boot blijft varen, welliswaar in een lager tempo, en kleine bootjes leggen aan tegen onze boot. Vervolgens begint het sjouwen van de producten, en als dat gebeurd is varen wij weer op volle snelheid door en keert het kleine bootje terug.
De tweede optie vind ik helemaal geweldig. De boot ('mijn boot') meert aan in iets dat door moet als haventje. Dit gebeurt onder het toeziend oog van tientallen dorpsbewoners. De deur van de boot gaat open, en de 'supermarkt' is geopend. Iedereen stormt naar binnen, en gaat op zoek naar meestal zijn, en anders haar, producten.
De Dwaze Dagen van de Bijenkorf zijn er absoluut niets bij.
Het leuke van deze manier van het verkopen van spullen is echter dat ik zelf ook van de boot af kan. Het voordeel hiervan is, naast dat het heel leuk is om in het dorpje rond te lopen, dat er flink alcohol ingekocht kan worden, en zoals een goed Nederlander betaamt, voor weinig.
Twee flessen die ik voor Clare, Kate en mijzelf heb gekocht, met een totale inhoud van ongeveer 1,6 liter en een gemiddeld alcoholpercentage van 39, kostten ons welgeteld 11 Reais, ongeveer 4 Euro.
Daar kan je toch moeilijk zelf voor gaan brouwen.
De reden dat we deze flessen kochten, heb ik echt niet bedacht. Het schijnt in Engeland een traditie te zijn om zondag de hele dag te drinken, en dan op tijd naar bed te gaan. De meisjes uit de Britse hoofdstad willen deze traditie in Zuid-Amerika voortzetten, en zoals menigeen zal weten heb ik er geen probleem mee, om deel te nemen aan dit soort evenementen.
Wanneer het gaat beginnen weet ik nog niet, maar het zal na de lunch zijn, die tussen 11.00 uur en 12.00 uur geserveerd wordt.
De lunch is een mooi bruggetje naar het middelste dek van de boot. Op dit dek worden namelijk alle maaltijden verzorgd, in een kleine, gekoelde ruimte. De maaltijden zijn over het algemeen goed, met uizondering van het ontbijt, wat bestaat uit broodjes, boter en veel te zoete koffie.
De lunch en het dinner zijn wel goed. Niet erg gezond, maar prima binnen te houden. Sterker nog, de kip, die ik nu twee keer op mijn bord heb gehad, is veel lekkerder dan de meeste kip die ik in mijn leven heb gegeten.
Als er geen kip geserveerd wordt, wat nauwelijks het geval is, maar het komt voor, dan is er wel altijd een ander soort vlees, ik denk dat het rund is. Bovendien zijn er naast het vlees nog andere bakken (zie het als een soort mini-lopend buffet) met daarin rijst, spaghetti en een soort bonenjus, best lekker om eerlijk te zijn.
Het middelste dek is ook de plek van de eerder beschreven sanitaire voorzieningen en van de slaapplekken (lees: hangmattenchaos). Een erg grappig gezicht overigens, om tientallen mensen heen en weer te zien bungelen.
Ik vind eht zelf echter wel erg moeilijk om in een hangmat te slapen. Het is prima om er even in te chillen, maar de nacht doorbrengen gaat te ver. Heeft er misschien ook mee te maken dat de hele boot open is, waardoor het erg koud aanvoelt in de nacht (door de wind). Toch ben ik blij dat ik voor deze boot heb gekozen, want het is en blijft een super ervaring.
Tot slot hebben we natuurlijk ook nog het bovenste dek. Mijn favoriet. Hier bevindt zich een klein barretje en stoelen en tafels. Bovendien is dit de plek waar roken toegestaan is, en schrijf ik hier mijn spannende avonturen en drink ik hier mijn biertjes.
Tot zover de beschrijving van de boot, en mijn verhaal voor vandaag. Hoewel het misschien wel het vermelden waard is dat ik HipHop een leuke muziekstijl begin te vinden. Met name Lil' Wayne vind ik erg plesant (?) om te horen, evenals het nummer 'The One' van Kanye West en maten.
Ik hoop dat jullie het nogsteeds leuk vinden om dit te lezen, en zou het leuk vinden om iets van jullie te horen.
Groetjes en kusjes vanaf en vanuit de Amazone.
Tom


31-10-'12

Halloo!!!
Hier zit ik dan, m'n hele levensverhaal te typen. Terug in Leticia.
Er is niet veel noemenswaardig meer gebeurd, behalve dat ik dolfijnen heb gezien.
Oh, en nog een leuk klein verhaaltje.
Op de boot heb ik een Braziliaanse jongen ontmoet, die alle plaatjes kende waar we stopten met de boot. Op een gegeven moment vroeg hij of ik zin had om te zwemmen. En ja, daar had ik wel oren naar.
Toen zijn we van de boot afgestapt, en hebben we een moto-taxi (met z'n drieen op 1 motor, leuk!) gepakt. Ik verwachtte dat we naar een zwembad zouden gaan. Alleen het bleek iets anders.
Onderweg kreeg ik het idee dat ik ontvoerd werd, omdat ik we naar een plekje midden in de jungle reden, over een of ander zandpad. De motor stopte, en ik begreep niet waarom.
Totdat mijn blik viel op een klein riviertje, met super helder water. Dit was dus het zwembad. De mooiste plek die ik ooit in m'n leven heb gezien.
Sorry dat ik het zo langdradig maak voor nu. Maarja. Ik heb ook zo veel beleefd.
Hahah, well, ik hoop dat jullie van de verhalen hebben genoten, dat jullie het op z'n minst leuk vonden.
Tot de volgende, en reageren mag, graag zelfs!!!
Kusjes,
Tom